Gezinsritme

“Gaan jullie nu alweer weg? De oppas komt al voor de derde keer achter elkaar op vrijdag!”. Zo’n opmerking zorgt er natuurlijk direct voor dat mijn schuldgevoelens opspelen. Daarom zorg ik er de volgende dag voor dat ik er helemaal ben voor de kinderen. Maar wat denk je? Zijn ze zelf de hort op…

Toen ons oudste kind geboren werd, moesten we in het begin best wennen aan het feit dat we iets meer en beter moesten gaan plannen. Als er iets leuks te doen was op sociaal gebied, moesten we opeens nadenken of we ons kind mee konden nemen, naar opa en oma of andere familieleden brachten om te logeren, oppas thuis regelden of dat één van ons thuis bleef en de ander naar een feestje ging. Hoewel we natuurlijk vonden dat we ook een “eigen” leven hadden, kregen we steeds meer het ritme van een stel met kinderen. Minder etentjes en uitgaan. Meer uitstapjes met kinderen. Bij de tweede hadden we het ritme van een gezin al aardig te pakken. Maar zoals ik al zei; we hebben ook een “eigen” leven (tussen aanhalingstekens omdat ons leven met de kinderen ook heel erg van ons “eigen” is), dus gaan we af en toe samen naar een feestje, uit eten, sporten, naar de bios of een weekendje weg. Soms gaat maar één van ons weg en maakt de ander het gezellig met de kinderen en soms gaan we samen. Ook de kinderen hebben ondertussen een “eigen” leven. Ze gaan naar school, naar zwemles, voetbal en spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Soms hebben ze een feestje of blijven ze ergens logeren. Tot nu toe klinken onze individuele ritmes bij elkaar best lekker als één geheel. Ons gezinsritme. Maar hoe zorgen we ervoor dat het zo blijft? Hoe zorgen we ervoor dat we niet om beurten weg zijn, maar ook tijd met elkaar doorbrengen? Wie gaat zich aan wie aanpassen? Voor je het weet zijn de kinderen de deur uit en heb je genoeg tijd voor jezelf. Maar als je tot die tijd je eigen sociale leven op een laag pitje zet en je nooit meer iets zonder je kinderen onderneemt, val je ook in zo’n gat. Aan de andere kant kun je ook niet van je kinderen verwachten dat zij de ochtend nadat jij met een vriendin op pad bent geweest, met een kopje thee op je zitten te wachten. Is een gezinsplanner de uitkomst? Moeten we quality time met het gezin gaan inplannen? Het kan natuurlijk geen kwaad om hier bewust over na te denken, maar laat ik niet doorslaan. Onze zoon mag gewoon nog net iets vaker oefenen met drummen…

 

 

Helweek, why the hell (not)?

Afgelopen week heb ik mezelf, voor de tweede keer, een helweek bezorgd. Zoek maar eens op internet. Velen gingen mij voor en hebben erover geblogd en gevlogd, maar even kort wat het inhoudt; Iedere dag om 5 uur opstaan, hard en gefocussed werken, positief en oplossingsgericht zijn, geen TV kijken, niet afdwalen op social media en internet, elke dag een uur sporten, alleen maar gezond eten, elke avond om 22:00 uur naar bed. Donderdagnacht helemaal niet slapen en alles doen wat je de hele tijd al uitstelt en waar je bang voor bent. En iedere dag een thema om over na te denken. Ideaal; in één week tijd een betere versie van mezelf worden! Of toch niet?

Voor mij was de helweek niet “de 7 dagen die je leven veranderen”, maar het heeft me wel iets opgeleverd! Ik ben weer op scherp gezet zeg maar! Ik heb gemerkt hoe fijn het is om lekker op tijd op te staan. Ik heb ervaren dat als je moe bent van dingen waar je zelf voor hebt gekozen, dat je toch positief kunt blijven en door kunt gaan. Ik ben me bewust van mijn minder goede gewoontes en heb een plan om deze af te leren. Ik ben me bewust van welke prioriteiten ik moet stellen en heb het belang van een goede planning weer helder. Ik ben best trots op hoe ik het gedaan heb afgelopen week, maar met één ding dat door de bedenker van het helweek concept (Erik Bertrand Larssen) wordt benadrukt heb ik grote moeite! Focus houden. Het lukt me gewoon niet… ik ben dit blog aan het schrijven en bedenk me opeens dat mijn dochter nog een potje om te knutselen mee naar school moet nemen. Ga ik dit nu gelijk pakken? Uitstelgedrag is namelijk ook niet goed volgens mijn held Erik. Ik kan er natuurlijk ook voor kiezen om “potje klaarzetten” op mijn to do list te zetten, maar de kans is aanwezig dat ik dan vergeet op mijn to do list te kijken en dat mijn dochter alsnog morgen op school staat zonder potje. Of dat ik er wel naar kijk maar niet meer begrijp wat ik in godsnaam bedoelde met “potje klaarzetten”. Daarnaast ben ik toch nu mijn blog aan het schrijven, dus moet ik daar toch niet mee gaan stoppen om iets op een to do list te schrijven? Zo gaat het eigenlijk de hele dag. Ik ben aan het koken en bedenk dat ik tussendoor de was nog wel even naar boven kan brengen. Boven zie ik dat er nog wel iets opgeruimd kan worden tussendoor en oh ja, ik moest al de hele tijd naar de wc, ook maar gelijk even doen. En quess what? Eten aangebrand, was niet opgevouwen…. Op het werk gaat het al niet veel beter met die focus. Ik zie een mail binnenkomen en ondanks het feit dat ik geconcentreerd aan een rapportage probeer te werken, open ik toch die mail en ga er direct iets mee doen. Ik kan de neiging om die mail bijgewerkt te houden lastig onderdrukken.

Maar goed, wat is dan de conclusie? Ben ik in de afgelopen week een betere versie van mezelf geworden? Alle beetjes helpen, dus ja! Daarnaast heb ik weer een heerlijk opgeruimd huis, veel werk verzet en quality time met familie en vrienden doorgebracht. Ik ben me meer bewust van datgene waar ik het meest moeite mee heb, maar waar ik wel van geloof dat het goed voor me zou zijn. Dat bewust zijn vraagt om onderhoud en daar zijn natuurlijk legio manieren voor, maar ik plan alvast een derde helweek voor 2019.